اثر باکتری‌های ریزوسفری محرک رشد گیاه و سیدروفور بر توزیع شکل‌های شیمیایی روی در خاک و جذب آن توسط ذرت

موفقیت در امر گیاه پالایی خاک­های آلوده به فلزات سنگین تا حد زیادی به فراهمی زیستی آن­ها بستگی دارد. برای بررسی برهمکنش سیدروفور DFOB (0، 70 و 140 میکرو مول دسفرواکسامین بر کیلوگرم خاک) و جدایه­های مقاوم به فلزات باکتری سودوموناس (p19, p18, p15, p0) بر تجمع روی در ذرت و تغییرات گونه­بندی شیمیایی آن، نمونه­هایی از یک خاک آلوده به روی به گلدان­های یک کیلوگرمی منتقل شد. گیاهان بعد از 60 روز برداشت شدند. نتایج نشان داد تلقیح باکتریایی گیاهان، غلظت روی در اندام هوایی گیاه را افزایش داد. هم­چنین اضافه نمودن 140 میکرومول سیدروفور بر گیلوگرم خاک به گیاهان تلقیح شده با جدایه p15، غلظت روی در ریشه گیاه را در مقایسه با شاهد به طور معنی‌داری افزایش داد. جذب روی نیز در گیاهان تلقیح شده با جدایه­های باکتریایی به طور معنی‌داری افزایش یافت. با کاربرد سیدروفور غلظت روی قابل استخراج توسط DTPA در خاک افزایش یافت. کاربرد سیدروفور و تلقیح جدایه­های باکتری، غلظت روی پیوند شده با کربنات­ها را به­طور معنی‌داری کاهش و غلظت روی محلول را افزایش داد. براساس نتایج این پژوهش، کاربرد لیگاند سیدروفور به همراه جدایه­های مقاوم باکتریایی می­تواند فراهمی زیستی روی را در خاک افزایش دهد که این موضوع از اهمیت زیادی در گیاه پالایی خاک­های آلوده برخوردار است.